Бiрде түн iшiнде бiр мұсылманның есiгiн қағып, бiр кiсi ет әкелiп бередi. Анау еттi қазанға сала бере, ойланып қалады. «Көршiм де аш шығар. Бiз, Аллаға шүкiр, бүгiн асымызды iштiк қой. Көршiме берсем, ол қуанып қалар едi», - деп еттi көршiсiне апарып бередi. Ол көршiсi де үйiнде бар тамаққа қанағат етiп, басқа көршiге әкелiп бередi. Ақыры сол ет қайта айналып, ең алғаш әкелген кiсiнiң үйiне келiптi. өйткенi, ең қиын жағдай - соныкi екен.

Сенiң ойыңша, «нашар» көршi шындығында соншалық ұнамсыз кейiпкер ме? Ол өзiнiң жалқау, ойсыз көршiсiне әрi ұстаз, әрi дос, әрi аға бола бiлдi.

Адам өмiрiндегi көршiнiң алатын орнын ендi түсiнген боларсың. Ал, ақыретте Алланың алдында бiз көршi хақы сұралатынын естен шығармай, оған дайын болуға тиiспiз.