Зұлқарнайн алейһиссалам әскерлерімен жолда келе жатып, «аяқтарыңа ілінген нәрселерді жинай жүріңдер» деп әмір береді.

Әскерлері бұл әмірді естіген кезде іштерінен бір бөлігі «Көп жүрдік қатты шаршадық. Түн ішіндеміз, оған қоса аяғымызға ілінген нәрселерді жинап босқа қиналамыз ба, ешнәрсе жинамаймыз» деген шешімге келіп, ешнәрсе жинамайды.

Екінші бөлігі «Қолбасшымыз бұйырған екен, әміріне бағынайық аз ғана болса да жинайық. Өйткені, қолбасшымызға қашанда мойынұсыну керек» деп аз ғана жинайды.

Үшінші топ болса «Қолбасшымыз еш нәрсені босқа әмір етпейді. Міндетті түрде бір нәрсені біліп айтқан болуы керек, әмірін орындаймыз» деп бүкіл қаптарын бетіне дейін толтырады.

Таң атқан кезде бұл армия түнде алтын қойнауынан өткендерін түсінеді. Аяқтарына тиген нәрсенің алтын екенін ешкім аңғармаған болады. Сонда әмірді тыңдамай еш нәрсе алмаған топ:

–Қап, неге алмадық? Қолбасшының сөзін неге тыңдамадық. Ең болмаған да біреуін алғанымызда ғой... деп өкініп қалады.

Екінші топ өз-өздерін сөге бастайды:

–Қап, біраз тағы алуымыз керек еді. Қалталарымызды, қаптарымызды аузына дейін толтырып алуымыз керек еді...

Үшінші топ та өкініп:

–Керексіз пайдасыз заттарымызды тастағанда бұдан да көп етіп жинайтын едік...

Міне осы мысалдағы секілді ақыретте де бүкіл адамдар өкінеді. Кәпір болған адам:

–Неге иман етпедім. Сенгенімде ең болмаса жаһаннамға түссем де иманымның арқасында бәрібір жаннатқа кірер едім. Мәңгілік тозақтан құтылар едім, дейді.