Исламның алғашқы жылдарында Меккелік мүшріктер түрлі айлар мен зұлымдықтар арқылы адамдардың иман келтіруіне кедергі болатын. Мекке халқына Мұхаммед (с.а.у.) пайғамбар оқыған аяттарды тыңдауға тыйым салатын. Ал, өздері түнде жеке-жеке пайғамбарымыздың (с.а.у.) айналасына жасырын барып, пайғамбарымыз оқыған аяттарды тыңдайтын.

Таң атып, дала жарық болған кезде әрбірі тығылып отырған жерлерінде бірін-бірі көріп айыптайтын. Соңында «Біз оның Құдайына сенбейміз. Мұхаммед сиқыршы ғой? Сыйқырлы сөздерін Құдайдың сөздері деп жұртшылықты алдауда. Біз – Меккенің асыл азаматтары осы сиқыршыға қарсы күресудеміз Енді бұлай істемейік» деп бір шешімге келіп, үйлеріне тарайтын. Бірақ, ертеңіне түнде бәрі-бір Құран Кәрімнің әдеби және рухани тұрғыдан аса жоғары калималары алдында шыдай алмай, басқалардың хабарынсыз тыңдауға келе беретін. Қызығы таң атып қалғанда бірін-бірі байқап қалып, бағы бірін-бірі айтыптап ұрсатын. Тағы да келмеуге ант ішіп кетсе де, бәрі-бір сол тірлік қайталана беретін.

Олар тек нәпсілеріне бағынып, өздерін жоғары санап, басқа мүшріктердің өздерін айыптайтындығынан қорқып иман келтірмеді. Басқаларға да кедергі болу үшін көшеде «Мұхаммед сиқыршы» деп айқайлайтын...