Оқуын жаңа бітірген баласы әкесіне:

– Әке, қуана беріңіз, Университетке түстім! – дейді қуанып.

– Ә, жақсы болған екен. Содан соң не істемексің? – дейді әкесі.

– Бес жылдан соң диплом алам, жұмысқа орналасам.

– Содан соң не істейсің?

– Мықты адвокат болам.

– Сосын?

– Сосын… үйленіп, балалы-шағалы болам. Балаларыма жақсы тәрбие беріп, оларды да жақсы оқытам.

– Одан соң?

– Содан соң… деп ойланып қалды жігіт. Ол уақытта қартайып та қалатын шығармын. Бұл өмірде кім жас болып қалар дейсіз, әке?

– Иә, дұрыс… Әкесі «содан соң не болады» деп баласына көңілі толмаған кейіппен іштей күбірлеп отырады. Мұны түсінген жігіт:

– Мен ең негізгісін ұмыт қалдырыппын, әке! Осы күнге жеткізген сізге алғыс айтамын. Маған жақсы тәрбие беріп, өсіріп-өндіргеніңіз үшін сізге ризамын, – деп әкесін құшақтай алды…

Иә, расында адам баласының өсіп-өнуі, жетістікке жетуі, өмірде өз орнын табуы әуелі Алланың, содан соң ата-анасының арқасы емес пе? Сондықтан Аллаға шүкіршілік етіп, ата-анамызға алғыс айтуды ұмытпайық.