Сәләма ибн Хажал былай дейді: «Әбу Һурайра (р.а.) төсек тартып жатып қалғанда, солқылдап жылай бастады. Қасындағы жұрт мұның себебін сұрағанда: «Мен сендердің мына дүниелеріңнен өтемін деп жыламаймын.

Алдағы (ақиреттегі) сапарымның тым ұзақтығына, жинаған (рухани) азығымның тым аздығына жылаймын. Мен бүгін жұмақ пен тозақ үстіндегі бір төбеде түнеп шыққандаймын. Енді соның қайсысына апарылатынымды білмеймін»…

Тұжырым: Құдайдан шын қорқудың үлгісі осындай болса керек.