Ахмет Рафи бір күні шәкірттерінен:

– Менің кемшілігімді байқаған адам болса айтсын, – деп өтініпті. Сонда шәкірттерінің бірі тайсалмастан:

– Ұлы ұстаз, сізде мен байқаған үлкен бір кемшілік бар, – депті. Өз кемшілігін шәкірттерінен сұрауға арланбайтын өте кішіпейіл ұстаз шәкіртінің бұл сөзіне қабақ шытпа- стан сол кемшілігін түзетпек ниетпен:

– Иә, айта ғой, – дейді жай ғана, – ол қандай кемшілігім? Көзі жасқа шыланған шәкірті сонда:

– Біз секілді лайықсыз жандардың сізге шәкірт бо- луы, – дейді. Әлгі шәкірттің бұл сөзін естігендер тегіс жылапты.

Ахмет Рафи да көз жасына ерік беріп еңкілдеп жылаған күйі: – Мен сендердің қызметшілерің ғанамын, мен бәріңнен де төменмін, – деген екен.