— Апа, еденді шиқылдатып жүре бермеші, ұйықтай алар емеспін!

— Онда еденді жөндесеңші! Әкеңе де айтып едім, ол да қозғалмады...

— Жарайды, жарайды. Ертең жөндеймін. Тек жатшы.

Таң атты.

— Балам, түнде не деп уәде бердің?

— Жерге төсейтін ағаш керек қой? Ертең Сержанға айтып, соның көлігімен алып келермін. Рас айтам.

Тағы бір күн. 

— Апа, мен қонаққа баратын ем, келесі апта міндетті түрде жөндеймін. Келістік пе?

Бір апта өтті.

— Балам, мен ағаштарды алып қойдым, сарайда тұр. Өтінем, еденді жөндеші.

— Сатып алдың ба? Жеткізгені үшін де төлеген шығарсың! Шығынданып...

— Бәрібір емес пе? Бастысы...

— Айтып ем ғой, Сержан екеуміз әкеліп жөндейміз деп! Қартайғанда адамның бала сияқты боп кететіні рас екен-ау!

Екі жыл өтті.

— Апа, түннің бір уағына дейін не істеп жүрсің? Жатсаңшы. Еденнің дыбысынан бала оянатын болды ғой!

— ...

5 жылдан кейін анасы өмірден өтеді. 

Ата-анадан ұлға мұраға қара шаңырақ қалды. Үй құжатының бірінші бетіне анасы:
«Балам, еденді ауыстыршы», — деп xат жазып қалдырыпты.
Ұлы анасының жазуына қарап көзіне жас алды, сөйтті де соңғы өтінішін орындауға уәде етті.

Арада 20 жыл өтті.

— Жаным, әке-шешеңнен қалған зәулім үй керемет, сөз жоқ оған. Бірақ үй ескірді. Мына еденнің дыбысы тіпті ұйқы берер емес. Бәлкім еденді ауыстырармыз?-деді əйелі.. 

— Әке, ағаш алу керек қой? Мен ертең әкелейін,-деді ұлы ілесе..

— Керек емес. Әжең неше жыл бұрын әкеп қойған... Одан бері 30 жылдай өтті-ау. Сол күйі қозғалмай тұр, жүрші, дәл қазір кірісейік. Әйтпесе қалып қояр.

Әкесі мен ұлы құралдарын алып, ескі ағаш еденді ауыстыра бастады.

— Мәссаған! Әке, мынаны қара!, — деп ұлы еден астынан қоңыр сөмке тауып шықты.
Үйдегілер үлкен ұлдың жанына жиналып, сөмкені ашқанша тағатсызданды. Енді ішінде не бар екені қызық қой...
Әкесі замогын ашып қалып еді, ішіндегі бума-бума сарғайған ескі ақша сыртқа шашылды да қалды. Үстіне біреу мұздай су құйып жібергендей, денесі тітіркенді, біресе терледі... Ал сөмке түбінде xат жатты. Анасының жзуын бірден таныды.

Хатта:

«Балам, ағам екі жыл бұрын қайтқанда маған үйін тастап кеткен. Мен сатып, ақшасын саған және ұрпағыңа мұра етемін! Сөзімді екі етпей еденді жөндегеніңе раxмет, ұлым!
Енді жап-жаңа үй алып, аяғыңа тұра аласың! Сені жақсы көрем! Сәлеммен: анаң»,— деп жазылған.

Өкініштен өзегі өртенген әкесі анасының xатын қайта-қайта оқиды... Ал жанында жарамсыз ескі ақшалар шашылып жатты.
Бүгінгі істі ертеңге қалдырма! 

Əңгіме Бурахан Дакановтың парақшасынан алынды