Ғылым тілімен жұмбақтап сөйлеп, құрғақ уағыз айтудың ерсі екенін шырақ көтерген бір жас баладан үйрендім. Үш ай бойы уағыз айтатын адам таба алмай келе жатқанымда сол жолыққан балаға: - Мына шырақтың оты қайдан пайда болды, - деп уағызымды бастай беріп ем, әлгі бала оны үрлеп өшірді де:«Әуелі оттың қайда кеткенін түсіндіріп беріңізші», - деп мені ыңғайсыздыққа жолықтырды.

Кеуде кермеуді кәдімгі маскүнемнен үйрендім. Бір күні шалшықта жатқан масты көріп: - Ей, бейшара батып кетпе! -  деп жанымды ашытқансып өте беріп ем, әлгі маскүнем болса: - Уа, Хасан Басри! Мен батпаққа батып кетсем, адамзаттың саны бір маскүнемге азаяр. Діннің басында тұрған сіз батып кетсеңіз, соңыңызда тұрған миллион мүмін не болмақ?! - деп аузымды ашарлық жауап қайырды.

Ал ғашық болуды бетіме телміріп қарап қалған бір әйелден үйрендім. - Ей, қарындасым, Құдайдың парызын ұмытып, жүзіңді ашық қалдырғаның не? - деп айыптай бастап едім, әлгі әйел: - Мен құдайдың құлына деген махаббаттан пәранжамның ашық қалғанын байқамай қалдым. Ал сіз Құдайдың өзіне ғашық бола тұрып қайтіп оны байқадыңыз? – деп өзіме деп қарсы сұрақ қойды деген екен.

asyldin.kz