- НАСИХАТ
- ҚАРАЛДЫ: 1051
Османның (р.а.) жомарттығы
Абдуррахман ибн Хаббаб әс-Сәламидің риуаяты бойынша, Расулаллаһ (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) Тәбукке әскер жасақтау үшін, сахабалардан көмек көрсетулерін сұрады.
Абдуррахман ибн Хаббаб әс-Сәламидің риуаяты бойынша, Расулаллаһ (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) Тәбукке әскер жасақтау үшін, сахабалардан көмек көрсетулерін сұрады.
Әбу Һұрайраның (р.а.) риуаяты бойынша, мұсылмандардың бірі Алла нәбиіне (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) келіп: «Уа, Расулаллаһ! Мен сілкіп салар тулағы жоқ сіңірі шыққан пақырмын», – деді.
Икрима былай әңгімелейді: «Бір күні Омар (р.а.) көзі көрмейтін, құлағы есітпейтін, өзі мылқау бір адамның қасына келіп: «Мына адамның бойынан Алланың қандай нығметтерін көріп тұрсыңдар?» – деп сұрады.
Рәбиа ибн Кағыб (р.а.) былай әңгімелейді: «Таңның атысы, күннің батысы Пайғамбарымыздың қызметінде жүріп, тіпті ел орынға отырғаннан кейін де, түнгі намазын тамамдап үйіне қайтқанда, «Аяқ астынан Расулаллаһтың бір шаруасы шығып қалар», – деп, Расулаллаһтың есігінің алдында тапжылмай отыратынмын.
Әбу Зәрр (р.а.) былай деген екен: «Аллаға ант етем, егер де менің білгенімді білсеңдер, әйелдеріңмен жақындаспақ түгіл, төсектеріңде жата алмас едіңдер.
Сүфиян Сурәи әңгімелейді: «Қағбаның жанында отырған болатынбыз. Әбу Зәрр әл-Ғифари (р.а.) орнынан түрегеліп былай деді: