Біздің асыл дініміз ислам ер адамның болсын, қыз-келіншектердің болсын тырнақтарын алып жүруін туа біткен табиғи нәрсе деп санайды.
Баяғыдай емес, аптамыз күн сияқты өте шығып, күніміз сағат сияқты зуылдап кетіп барады. Бір жұманы шығарып салсақ, артынан екінші жұманың зуылдап келіп қалғанын байқамаймыз. Осы орайда «Уақыттың мұнша жылдам өтуінің сыры неде?» – деген сұрақ туындайды. Сол баяғы сағат, сол баяғы секундтар, минуттар.
Уақыт – біздің өміріміз, адамға Алланың берген сыйы, Қиямет күні сұралатын аманаты, біз иелік етіп отырған нәрсенің ең қымбаты. Алланың пенделеріне берген көп нығметінің бірі. Қарызға алуға және беруге болмайды, сыйға тартылмайды, мұра ретінде қалдырылмайды. Сіз бен бізден сұрамастан келіп, өтіп жатыр. Адам дүниесін, мансабын, денсаулығын, тағы басқа нәрселерді жоғалтса артқа қайтаруы мүмкін. Ал өткен уақытты қайтару мүмкін емес.
Патша үкіметінің қазақтар арасындағы діни саясаты бірқатар нақты қадамдармен ерекшеленді. XIX ғасырдың 60-шы жылдары Ресей империясы Орынбор шекаралық комиссиясы арқылы қазақ қоғамын зерттеп, онда Ислам дінінің қаншалықты терең енгенін анықтауға тырысты. Шенеуніктер қазақтардың арасында Исламға толықтай енбеген, жартылай көшпелі өмір салтына тән сенімдердің сақталғанын аңғарды. Бұл жағдай үкімет үшін тиімді болып көрінді. Себебі ол Исламды әлсіретуге бағытталған әрекеттер жасауға мүмкіндік берді. [1]
«Захратур-Рийад» кітабында былай айтылған: «Ибраһимді (ғ.с.) отқа тастағалы тұрғанда оның қасына Жәбірейіл (ғ.с.) келіп:
- Мен саған керекпін бе? – деп сұрайды.
Ибраһим (ғ.с.):
- Жоқ, мен саған мұқтаж емеспін, - деп жауап береді.
Сұрақ: Неліктен әйел Адам Атаның (ғ.с.) қабырғасынан жаратылған?
Жауап: Аталмыш мәселеге ғалымдар түрлі жауаптар береді. Сол себепті бұл сұрақ төңірегіндегі түрлі көзқарасты қарастырып көрейік: