Ансарлар арасынан бір жігіт Аладан қатты қорқатын еді. Бара-бара үйінен де шыға алмайтын жағдайға жетіпті.
Ансарлар арасынан бір жігіт Аладан қатты қорқатын еді. Бара-бара үйінен де шыға алмайтын жағдайға жетіпті.
Әмір әл-Ләйси әңгімелеуде: «Уәсила ибн әл-Әсқамен әңгімелесіп тұрған кезімізде жанымызға бір пақыр келді. Уәсила бір үзім нан мен ақшаны әлгі пақырға өз қолымен апарып берді.
Имам Ағзам (р.а.) бір күні үстіне сәнді, сыйлы киім киіп, атын алтынмен әбзелдеп, патшаларға тән салтанатпен көшеге шығады.
Мәлік ибн Динар кетіп бара жатып құмда ойнап жүрген баланы көрді. Бір қызығы, бала біресе күледі, артынша қайтып жылайды. Балаға сәлем берейін деп бұрыла берді де кілт тоқтай қалды.
Әбу Ханифа (р.а.) заманында шық бермес шығайбайшылығымен елге танылған бір адам бар еді.
Абдулқадыр Гейлани бала кезінде білім іздеп Бағдатқа жол тартпақ болады. Ұлының шапанының астарына ақша тігіп беріп жатып шешесі: «Балам, ешқашан өтірік айтушы болма», – деп өсиет айтады.