Есте жоқ ескі заманда бір ауылдың имамы қайтыс болады. Ел оны соңғы сапарына шығарып салуға дайындалып жатқанда, сол кезде өмір сүрген бір пайғамбарға Аллаlан: “Имамды кәпірлермен бірге жерлеңдер, ол – мұсылман емес” – деген уахи келеді. Естіген ел есінен тана жаздайды: “Бұл қалай?! Имам кәпір болса, біздің жағдай қандай болғаны?” – деп қатты таң қалады. Әлбетте, Аллаyың айтқаны талқыланбайды. Имам кәпірлер қорымына қойылады.

Сонан соң имамның жақындары оның жесірінен сыр тартып, байқап көреді: “Бұл бейшара Аллаға қай жерден жазып қалды екен?” – дейді олар. Ал әйелі: “Қайдан білейін? Барлық парызды орындап-ақ жүруші еді ғой. Намазын да оқып, оразасын да тұтып, уағыз да айтатын. Бірақ, кейде үйде оңаша отырғанда: “Осы Құдай деген шынында бар ма екен әлде ойдан шығарылған болды ма екен?” – деп өзімен-өзі сөйлесіп қойып отырушы еді. Сонысынан жазып қалмаса, басқа еш әбес қылығын байқаған емес едім” – депті.

asyldin.kz