Мешітке келген халыққа намаз оқытып болған соң хұтбаның соңын ала бере жиналған халыққа қаратып: «Әй, жамағат, мүминдерге қиыншылық жасап отырған жайларыңыз бар, – деп бастап, – мен сол қан тамшылаған астауды орнынан алып тастадым», – деп сөзін аяқтайды.

Хазірет Омар сөзін бітірместен мешіт ішінен біреудің «Әй, Омар! Сен не бүлдірдің?» деген айғайлаған ащы даусы естілді. Бұны айтқан адам Омардың ең қатты жақсы көретін досы Аб- бас еді.

Кезінде бір қуаңшылықтан қатты қысылғанда «Аллаһым, бұл – пайғамбардың көкесінің қолы, бізге сол қолдың құрметі үшін жаңбыр жаудыра гөр!» деген тілек те осы Аббасқа қатысты айтылған-ды. Аббас түрегелген күйі: «Ей, Омар! Ол там – менің тамым. Ал жаңағы астауды Хазірет Мұхаммед (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) өз қолымен сол жерге қойған еді ғой, сенің мына істегенің не?», – деп кінәлады.

Омар «пайғамбарымыз өз қолымен қойып еді» деген сөзді естігенде-ақ бойдағы бар әл-дәрмені құрып, жер сүзе құлағандай пұшайман халге түсті. Омар өз ісіне қатты өкініш білдіре:

– Уа, Аббас! – дейді, – мен қазір сол тамның түбіне барып, басым- ды жерге қоям, ал сен болсаң менің басымды аяғыңмен басып тұрып жаңағы астауды орнына қоясың. Сен ол астауды орнына қоймағанша мен басымды ол жерден көтермек емеспін, – дейді. Сөйтіп, соңында ескі астау өз орнына қайта қойылды. Иә, сахабалар хазірет Мұхаммедті (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) осынша-лықты жақсы көретін, тіпті оның әрбір іс-әрекеті олар үшін бұлжымайтын қағидаға айналған еді.

Ирандықтар мен Византияны тізе бүктірген Омар пайғамбарымыздың өз қолымен қойған астауына кел- генде қаншалықты кішіпейілділік танытып, майдай еріді десеңізші?!

Шіркін, біз де сүйікті пайғамбарымыздың қандай да бір ісінің ұмытылмауында сахабалар көрсеткен қырағылықтың сәл-пәлін болса да көрсете алғанымызда екі дүниеміз де жұмаққа айналған болар еді...